กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่า **น้องปิงปิง** ปิงปิงเป็นเด็กที่ชอบการผจญภัยมาก วันหนึ่งพ่อแม่ของเธอตัดสินใจพาปิงปิงไปเที่ยวภูเขา เพื่อให้เธอได้สัมผัสกับธรรมชาติและสนุกไปกับการสำรวจสิ่งใหม่ๆ
เมื่อครอบครัวของปิงปิงมาถึงภูเขา พวกเขาเห็นป้ายเขียนว่า “ยินดีต้อนรับสู่ภูเขามหาสนุก” และมีแผนที่เล็กๆ บอกเส้นทางเดินป่า พร้อมกับมีเขตสีแดงที่ระบุว่า “อันตราย ห้ามเข้า”
พ่อของปิงปิงอธิบายว่า “ลูกเห็นเขตสีแดงนี้ไหม? ตรงนี้คือ **boundary** หรือขอบเขตที่เราห้ามเข้าไป เพราะอาจจะมีอันตราย เช่น หน้าผาสูงที่เราไม่สามารถมองเห็นได้จากตรงนี้”
ปิงปิงมองไปรอบๆ และเห็นรั้วไม้ที่ถูกตั้งไว้อย่างชัดเจนตามแนวเส้นสีแดง เธอรู้สึกสบายใจมากขึ้นเพราะรู้ว่ารั้วนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้เธอตกลงไปในที่อันตราย
พอเริ่มเดินขึ้นเขา ปิงปิงก็สำรวจไปรอบๆ วิ่งเล่นไปตามทางและสัมผัสกับดอกไม้หลากสีสันที่ขึ้นอยู่สองข้างทาง เธอรู้สึกมั่นใจที่จะเดินเล่นใกล้ๆ ขอบหน้าผา เพราะเธอรู้ว่ามีรั้วไม้ป้องกันอยู่
แม่ของปิงปิงพูดขึ้นว่า “เห็นไหมจ๊ะลูก การที่เรามีรั้วป้องกันนี้ ทำให้เรารู้ว่าตรงไหนที่ปลอดภัยและตรงไหนที่เราควรระวัง ซึ่งก็เหมือนกับ **boundary** ที่เรามีกันในครอบครัวไงจ๊ะ”
ปิงปิงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้วค่ะแม่ ถ้าไม่มีรั้วนี้ ปิงปิงคงไม่กล้าเดินมาสำรวจตรงนี้เลย และคงไม่รู้ด้วยว่าตรงไหนอันตราย”
พ่อของปิงปิงเสริมว่า “การที่เรามีขอบเขตที่ชัดเจนก็เหมือนกับในครอบครัว ถ้าเรามีกติกาและขอบเขตที่ตกลงกันไว้อย่างชัดเจน เด็กๆ อย่างลูกก็จะรู้ว่าควรทำอะไร และจะรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น”
หลังจากนั้น ปิงปิงและครอบครัวก็เดินต่อไปจนถึงยอดเขา พวกเขานั่งพักเหนื่อยและมองลงไปยังวิวสวยงามเบื้องล่าง ปิงปิงยิ้มแย้มและรู้สึกว่าการมี boundary นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกถูกจำกัด แต่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและมั่นคง
แต่แล้ว ในขณะที่พวกเขากำลังพักผ่อนกัน ปิงปิงสังเกตเห็นทางเดินเล็กๆ ที่ไม่มีรั้วอยู่ข้างๆ ทางหลัก มันดูเหมือนเป็นทางลับที่น่าสนุกที่จะสำรวจ ปิงปิงคิดว่า “ถ้าแค่เดินไปนิดเดียว คงไม่มีอะไรหรอก”
เธอตัดสินใจแอบเดินออกไปจากทางหลักโดยไม่ได้บอกพ่อแม่ของเธอ ทางเดินเริ่มแคบลงและมีหินก้อนใหญ่หลายก้อน แต่ปิงปิงยังคงเดินต่อไปด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้นเอง พื้นดินใต้เท้าของเธอก็เริ่มลื่นและลาดลงไปทางหน้าผา ปิงปิงรู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะเธอไม่เห็นรั้วไม้ที่เคยป้องกันเธออยู่
ทันใดนั้น พ่อของปิงปิงก็สังเกตเห็นเธออยู่ในที่อันตราย “ปิงปิง! กลับมาเร็ว!” เขาตะโกนด้วยความตกใจ
ปิงปิงรีบถอยกลับมาทางที่ปลอดภัย แต่หัวใจเธอยังเต้นแรงด้วยความกลัว เมื่อเธอกลับมาถึงที่ที่พ่อแม่ของเธอยืนอยู่ พ่อแม่ก็กอดเธอไว้แน่น
แม่ของปิงปิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เห็นไหมจ๊ะลูก ว่าทำไมเราต้องมี boundary และทำไมเราถึงบอกว่าไม่ควรออกไปจากเขตปลอดภัย ถ้าไม่มีรั้วหรือขอบเขต เราอาจไม่รู้ว่าที่ตรงไหนอันตราย”
ปิงปิงพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “หนูขอโทษค่ะ หนูเข้าใจแล้วว่าทำไมเราต้องอยู่ในที่ที่ปลอดภัย และฟังคำแนะนำของพ่อแม่”
พ่อของปิงปิงเสริมว่า “ไม่เป็นไรลูก การเรียนรู้จากความผิดพลาดทำให้เราเข้าใจและเติบโตขึ้น การมี boundary ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกถูกจำกัด แต่เป็นสิ่งที่ช่วยให้เราปลอดภัยและสามารถสนุกได้อย่างมั่นใจ”
เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน ปิงปิงก็ได้เรียนรู้ว่าการมี boundary ที่ชัดเจนนั้นช่วยให้เธอสามารถสนุกไปกับการผจญภัยได้อย่างมั่นใจและปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นที่ภูเขาหรือในครอบครัวของเธอเอง
#playtotherapy #playtherapy #เล่นบำบัด #boundary